Farvel min ven!

Er spørsmålet eg har stilt meg sjølv i det siste. Eigentleg har eg stilt meg sjølv det spørsmålet frå den dagen eg tok beslutninga om å ha ein blogg som var skrive på bokmål. Hovudsakleg tok eg det valget av praktiske årsaker, til dømes for at google sin søkemotor lettare skulle klare å fange opp innlegga mine, slik at eg på den måten kunne gjere meg forstått og nå ut til fleire. Sjølv om dette var gode grunnar til å skrive på bokmål, kjendes det litt unaturleg og trist å ikkje praktisere eit særpreg som er ein del av min identitet, så etter berre eit par innlegg endra eg det til nynorsk.

No som bloggen har byrja å ta litt fart og trafikken kjem ifrå ulike kantar på planeten, vil eg at den skal vere så forståeleg som mogleg. Eg har blitt gjort oppmerksom på at nynorsken min blir ein smule kryptisk når den blir oversatt til engelsk, og eg har av den grunn bestemt meg for å skrive på bokmål, slik at alle kan få ein bit av kaka. Bokmål er ikkje framandt for meg då eg i oppveksten nesten utelukkande starta kvar einaste leik med å seie ‹‹skal vi leke?›› på same måte som dama på barnetv. Det gav meg kjensla av å ha fått innpass til noko viktig, nesten som at kvardagen med dialekt var ‹‹på liksom››, og no kunne det verkelege livet byrje. Eg har med tida vorte veldig stolt av å ha nynorsk som morsmål, samtidig som at eg erkjenner at det tilhøyrer ei mindre gruppe, og forstår at det kan vere tyngre å lese.

I fyrste klasse lærde eg å lese og skrive på bokmål, og eg las ifrå lærebøkene med det tonefallet som går hand i hand med den breie dialekta eg har. Eg kunne ikkje lure nokon, identiteten min skein igjennom. Truleg vil dette anten åpne eller lukke dører, og for dykk som har trede innanfor dørstokken håpar eg de vil fortsette lenger inn for å sjå, for eg har mykje meir eg vil vise dykk.

Ha ei flott veke fine folk!